@mammusia-aleksandra-alka czuję jakiś zgrzyt przy słowach “planuje dużą rodzinę” – ja nie planowałem, to raczej nie był nasz plan 🙂 było nawet tak, że zależało nam mieć jedno po drugim i – przyszło po 3 latach 😉 Chcieliśmy mieć dzieci, ale rodziły nam się własnie z takim 3-letnim intrwałem, a znajomym co roku. Więc ta nasza 5 zamiast np. 12 to też nie nasz wybór, może też dostaliśmy tyle, ile możemy udźwignąć 😉 zresztą biblijnie ilość dzieci jest miarą Bożego błogosławieństwa właśnie, tak że widocznie Bóg nam tak nie błogosławił, a może odwrotnie – błogosławił, bo dał tyle, ile mógł 😉 dla mnie troje dzieci to max do opanowania ludzkimi siłami. Mówiło się, że kolejne dzieci opiekują się młodszymi (tak jest np. w Afryce) i nie ma znaczenia, czy sie ma 3 czy 6, ale to nie działa w naszym przypadku 🙂 na pewno każda sytuacja jest inna, ale mi się wydaje, że otwartość na życie w chrześcijańskiej rodzinie to konieczność. Ale nie jestem w stanie odnieść się do Twojej Radek sytuacji. Na pewno książka byłaby świetnym owocem, pewnie niejedna. I czuje, ze byś ją napisał w 2 tygodnie 😉 fakt, że człowieik nie zawsze był święty służy bardzo jeśli chodzi o przekazanie wiary. Bo lepiej widać tę różnicę, która była spowodowana nawróceniem człowieka. Ja przeszedłem własne trochę wcześniej, bo mniej więcej w wieku 25 lat, to było dokładnie w 2007 roku w sierpniu. Efekt był taki, że chciałem poukładać życie, iść do seminarium albo znaleźć żonę, bo czas jest krótki – i tak już w kolejnym roku braliśmy ślub, choć wtedy jeszcze nie znałem nawet żony. Dla mnie taki system pracy od rana do nocy zawsze był bardzo odpychający. Wolałem sam sobie organizować czas. Ale dzisiaj łatwiej mi pracować cały dzień, nawet kilka dni pod rząd, nie czuję, że to czas stracony, jakoś mi odebrany, jak wtedy. Oczywiście miałbym potężne wyrzuty sumienia, gdyby to trwało dłużej niż raz na jakiś czas, nawet po powrocie z 3-dniowych wyjazdów mam wrażenie, że to rozstanie z dziećmi było za duże, to najmłodsze po tej przerwie ma do mnie przez chwilę dystans, trochę jakby przyszedł obcy człowiek. Mam poczucie, że nie byłem obecny, że są już starsze itp. Co innego wyjść rano i wrócić wieczorem, co innego wrócić po paru dniach. U nas żona nie pracuje, dzieci uczą się w domu, więc to gwarantuje, że czas z rodzicami jest znacznie dłuższy i nikt nie przejmuje kontroli nad ich wychowaniem na długie szkolne godziny. To też jest ogromny plus, choć oczywiście duże wyzwanie finansowe. Każda rodzina, która przechodzi na ed, zwykle liczy się z dużo gorszą sytuacją materialną, to widzę po swoich znajomych, których większość jest na ed. Zdarza się, że np. nie korzystają ze sklepu, starają się kupować duże ilości kaszy, mąki, samemu piec chleb, nie kupować zbędnych rzeczy. Ale dzięki temu mama może być w domu z dziećmi i poświęcić im więcej czasu. Bywa jednak tak, że nie da się wejść w ed, bo nie da się utrzymac z pracy jednego rodzica. Intensywne dzieciństwo – to o czym mówisz Ola. Ja nie wiem, o co chodzi 😉 nasze niektóre dzieci spędzają praktycznie 100% czasu w domu i wokół, dodatkowo tam , gdzie my, tzn. jadą z nami w odwiedziny albo do kościoła. Dodatkowe zajęcia to jedynie szkoła muzyczna i basen. Po sąsiedzku mamy rodzinę z dziećmi mniej więcej w ich wieku, też spędzają sporo czasu razem, z tym, że oni chodzą do szkoły, więc są dopiero po południu.