Diuna – część pierwsza (2021)
Nie oglądałem jeszcze części 2, ale po obejrzeniu pierwszej już mam kilka wniosków. I ciekaw jestem ,jak się one zweryfikują później.
Naszpikowanie filmu swoistą duchowością (szaty liturgiczne, rytuały) uruchamia lampkę alarmową.
Z kolei główny protagonista jest typem Chrystusa – planeta, na którą przybywa, oczekuje mesjasza i w nim go upatruje. Co więcej – ów mesjasz przynosi nowe elementy społeczne, których nie było w lokalnej tradycji, jak ta, gdy próbuje darować życie wojownikowi, który wyzywa go na pojedynek, wtedy otrzymuje odpowiedź, że w ich kulturze jest śmierć za śmierć – nasuwa się naturalna analogia do słów Starego Testamentu i miłosierdzie owej figury Chrystusa w osobie głównego bohatera.
Ostatnią analogią chrześcijańską jest relacja bohatera z matką, która się nim opiekuje, w pewnym momencie zostają sami, ona niejako szykuje go na wielką misję, wie, że pewnego dnia przyjdzie odpowiedni moment, by chłopak nauczył się w pełni korzystać z darów, które w sobie nosi. Różnica względem Ewangelii jest taka, że Maryja wypycha Jezusa w Kanie Galilejskiej, by już rozpoczął swoją misję, w filmie odwrotnie – matka chłopaka wątpi – jeszcze nie czas, jeszcze nie potrafisz korzystać z darów, ale to on przejmuje inicjatywę i pokazuje, że już jest wystarczająco dojrzały.
Jeśli widzieliście ten film, dajcie znać, co o tym myślicie. Podkreślam, że nie znam książki, nie oglądałem drugiej części i nie znam biografii autora.