Tradycja głosi o dawnym zwyczaju polskim – zaprzysięgania sobie miłości braterskiej dozgonnej przez ludzi, niepołączonych sobą więzami pokrewieństwa ale tylko przyjaźni. I był to ślub przyjaźni – uroczysty, piękny, dochowywany wiernie do grobu. Ci, co sobie dozgonną wiarę przyjaźni przysięgli, nosili miano „braci ślubnych”.
(...) Powyższa treść to tylko część artykułu. Aby przeczytać całość i uzyskać dostęp do źródeł należy się zalogować
Artykuły w pełnej wersji dostępne są tylko po zalogowaniu.
