Moi drodzy,

czytając komentarze pewnej kilkudziesięcioosobowej grupki osób, która przekonywała mnie, że ten odsłonięty pomnik jest piękny i bardzo wymowny, jeszcze raz spojrzałem na niego z pokornym nastawieniem. Może moja wrażliwość mnie myli, może jestem w błędzie i również powinienem się nim zachwycać.

Niestety, patrząc na niego ponownie, wciąż mnie odpycha i odrzuca. Zresztą nie tylko mnie – przeważająca większość z Was podziela moje wątpliwości, wyrażając to przez polubienia i serduszka pod moimi wpisami na ten temat.

Oczywiście, wspomniana grupa kilkudziesięciu osób się z tym nie zgadza i wyraża swoje argumenty w komentarzach, twierdząc słusznie, że na prawdzie powinno się budować wszelkie pojednanie. Z tym się w 100% zgadzam i tutaj nie ma wątpliwości, jednak nie rozmawiamy o samej treści, lecz o formie.

Niektórzy, tak jak np. Jan, argumentowali, że taka była wola części Polaków, aby powstał taki mocny pomnik, a nie tylko taki, jaki od lat jest w Warszawie. Rozumiem to.

Po głębszym namyśle i modlitwie zrozumiałem jednak, że najbardziej odrzuca mnie w sumie tylko jeden symbol tego pomnika: przebite dziecko widłami wkomponowane w krzyż zamiast Chrystusa.
To właśnie na pierwszy rzut oka odrzuca mnie najbardziej. Jednak niektórzy argumentują, że tak trzeba, że to musi boleć. Może mają rację, że jak nie będzie boleć, to nie będzie zmuszać do refleksji.

Zatem znów z pokorą próbowałem się przekonać do zaakceptowania tego, myśląc, że może jestem przewrażliwiony.

Zrozumiałem jednak, że gdyby tego symbolu przebitego dziecka nie było, to chyba nie byłoby dla mnie problemu i tematu. Same obrazy pokazujące historyczną prawdę w cokole tego pomnika, chociaż są również bolesne, to nie stanowią podstawy tego, co mnie najbardziej od tego pomnika odpycha.

Bo tutaj macie rację – ta prawda powinna być wyraziście przedstawiona, aby kolejne pokolenia wiedziały lub zainteresowały się tym, o co w tym pomniku chodzi. Rozumiem taką argumentację i mogę oddać jej słuszność.

Jednak obraz tego przebitego dziecka, choć też jest prawdą historyczną, nadal budzi we mnie niepokój, że nie potrafię spojrzeć na ten pomnik z takim emocjonalnym zaangażowaniem jak wiele komentujących osób. Krzyż jest bowiem dla mnie symbolem miłości, a nie symbolem okrucieństwa i śmierci. Nie traktuję krzyża w Kościele jako symbolu narzędzia tortur z czasów rzymskich.

Moje podświadome odrzucenie od tego pomnika powoduje prawdopodobnie moja formacja katolicka
i świadomość tego, że zgodnie z punktem 609 Katechizmu Kościoła Katolickiego, krzyż jest przede wszystkim symbolem Bożej miłości do ludzkości. Jezus Chrystus, przez swoją śmierć na krzyżu, objawił bezgraniczną miłość Boga, ofiarując samego siebie dla zbawienia ludzi. Krzyż jest wyjątkowym znakiem miłości Boga do człowieka.

Dlatego wkomponowanie w ten krzyż obrazu dziecka na widłach jest dla mnie zgrzytem i tego nie potrafię sobie wytłumaczyć. Wybaczcie. Tym bardziej, że może być też potencjalnym bluźnierstwem, bo wkomponowanie w krzyż kogoś innego niż Chrystus może być uznane za próbę profanacji świętego symbolu, co jest poważnym przewinieniem w wierze katolickiej.

Prawdopodobnie z tego powodu na uroczystościach zabrakło zwierzchników Kościoła Katolickiego – nie było żadnego biskupa. Gdy poszukiwano miejsca na ten pomnik, oprócz wielu miast, które odmówiły jego postawienia, odmówił jego przyjęcia również ojciec Tadeusz Rydzyk.

Niestety, autor tego pomnika zmarł i nikt już nie chciał tego pomnika poprawiać i usunąć z krzyża wspomniane dziecko. Jakie mamy jednak owoce, bo może moje rozeznanie jest błędne?

Owoce mamy takie, że prezes Ukraińców w Polsce określił ten pomnik jako symbol nienawiści. Zatem, jak pisałem wcześniej, prowadzony dialog, który był, lub był tylko jego pozorem, przestał znowu istnieć, a ekshumacje pod tym pretekstem będą pewnie znowu wstrzymywane.

Oczywiście, nie zgadzam się z opinią, że jest to pomnik nienawiści. Jest to raczej pomnik bolesnej pamięci, mimo że mnie od niego najbardziej odpycha wykorzystanie symbolu krzyża w niegodny dla mnie sposób. I choć nie zgadzamy się z opinią ukraińskiego przedstawiciela, to taka opinia była łatwa do przewidzenia.

Należy jednak zaznaczyć, że prezes Związku Ukraińców w Polsce dodał, że należy upamiętniać ofiary tej zbrodni – nie można od tego uciekać, jednak należy czynić to tak, aby nie wzmagać nienawiści.

I dalej, czytając komentarze niektórych, czy taki pomnik może wzmacniać nienawiść?

Niestety, chyba tak, bo niektórzy pisali w sposób, że tego przebaczenia już nigdy nie będzie, bo Ukraińcy nie spełniają ku takiemu przebaczeniu odpowiednich warunków.

A jeśli nie ma przebaczenia, to co powstaje?
Niech każdy odpowie sobie sam, co powstaje w sercu, gdy brak jest wybaczenia, a wpierw niech przypomni sobie modlitwę „Ojcze Nasz”.